Niesztampowy pomysł na imprezę integracyjną!
Najbardziej ulubione przez zbójników instrumenty muzyczne
NAJBARDZIEJ ULUBIONE PRZEZ ZBÓJNIKÓW INSTRUMENTY MUZYCZNE
Pozostałością po pasterzach wołoskich jest piszczałka, zwana z walaską fujarą oraz instrument muzyczny zwany kobzą, dudami lub multankami, co wskazuje, że multańscy (wołoscy) pasterze nim się posługiwali. Instrument ten składa się z piszczałek i miechu, napełnionego powietrzem, sporządzonego z jelit kozich.
Walaska fujara Fujara pasterska - "endemiczny" instrument słowacki, wywodzący się z kultury pasterskiej. Pochodzi z terenów zamieszkanych przez Podpolan tj. okolic Zvolenia i Bańskiej Bystrzycy, (najbardziej znane wyrabia się w miejscowości Detva). Jest to rodzaj fletu, o znacznych rozmiarach, średnio od 1,5 do 2 metrów (największy znany egzemplarz mierzy 4 metry). Fujara wykonywana jest zazwyczaj z drewna bzu czarnego, powlekanego olejem lnianym i składa się z części zasadniczej (o szerokości do 5 cm), łącznika oraz części dodatkowej z ustnikiem (o szerokości do 3 cm). W dolnej części elementu zasadniczego znajdują się trzy otwory palcowe. Gra na instrumencie, wymaga przybrania postawy stojącej ,opiera się w głównej mierze na mikrotonach i przegłosach wydobywanych przy pomocy specjalnych technik gry, wśród których najbardziej charakterystyczną jest tzw. rozfuk. Fujara nierzadko jest misternie zdobiona, zazwyczaj ornamentem roślinnym. 25 listopada 2005 roku UNESCO uznało Fujarę pasterską za Arcydzieło Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości.
Dudy - (inne nazwy regionalne w Polsce to: koza, gajdy, sierszenki; powszechną, aczkolwiek niepoprawną nazwą jest również kobza) – instrument muzyczny z grupy aerofonów stroikowych; składa się z: jednej lub kilku piszczałek melodycznych zaopatrzonych w stroiki trzcinowe (pojedyncze – tzw. klarnetowe lub podwójne – tzw. obojowe) i otwory boczne; jednej lub kilku piszczałek burdonowych (wydających dźwięk stały, burdon); zbiornika powietrza z koziej lub owczej skóry; (we współczesnych typach dud zastępowanych innymi materiałami, na przykład gore-texem) rurki do wdmuchiwania powietrza do zbiornika (w rozwiniętym typie dud jest ona zastąpiona mieszkiem). Przeniesione z Azji do Europy w średniowieczu, zostały włączone do europejskiego instrumentarium ludowego; szczególnie popularne do dziś w ludowej muzyce szkockiej (tzw. bagpipe), także w muzyce z Irlandii (uilleann pipes), rejonów Hiszpanii - Galicji i Asturii (gaita) i Francji – Bretanii (biniou). W Polsce, w zależności od regionu, są nazywane kozłem, gajdami lub kozą. W powszechnym użyciu jest również nazwa kobza, pierwotnie dotycząca innego instrumentu (zob. kobza). Dudy są popularnym intrumentem ludowym Podhala, Beskidu Żywieckiego i Śląskiego, na Śląska Cieszyńskiego a przede wszystkim Wielkopolski, gdzie rozróżnia się:
• dudy wielkopolskie
• kozioł biały (weselny)
• kozioł czarny (ślubny)
• sierszanki
Multanki - Współczesne badania archeologiczne potwierdzają występowanie w Polsce fletni Pana instrumentu związanego z kulturą łużycką i pochodzącego z przełomu epoki brązu i żelaza /ok. 1000-700 p.n.e./. Dawniej w Polsce fletnia występowała pod nazwą multanki od gór Multanów jak sugeruje O. Kolberg. Nazwa ta jest dialektyczną formą występujących na Morawach "moldanek" Tak więc fletnia Pana to instrument także polski szczególnie popularny w okresie renesansu /XV-XVI w./ kiedy to wskrzeszano tradycje antyczne do których z pewnością można zaliczyć fletnię Pana. Na ślad multanek na Żywiecczyźnie natrafił niedawno zmarły muzykolog i folklorysta Józef Mikś. Według informacji ustnej uzyskanej od miejscowych nieżyjących już górali, instrument ten zwany był bulkotem. We współczesnym instrumentarium góralskim instrument ten już nie istnieje i nie jest nawet pamiętany przez najstarszych ludowych muzyków.
Zapraszamy do zabawy razem z Karpackimi Zbójami!
